Luis Baptist - ‘Met MBO Verpleegkunde kun je heel ver komen’
‘Verpleegkunde een soft vak? Totaal niet!’
Interview met Luis Baptist Herrera,
Cardio Care Unit en interventie verpleegkundige
Cardio Care Unit en interventie verpleegkundige
LuisBaptistHerrera
Een doorzetter, zo kun je de Dominicaanse Luis Baptist Herrera (32) wel noemen. Hij klom na zijn opleiding MBO Verpleegkunde in een paar jaar op tot interventie verpleegkundige bij de afdeling Cardiologie van het Erasmus MC in Rotterdam. Een stoere baan waarin je razendsnel moet kunnen schakelen.
In dit blog vertelt Luis over zijn opleiding MBO Verpleegkunde aan het ROC Zadkine in Rotterdam: waarom koos hij voor deze studie en wat vond hij er leuk en interessant aan? Ook legt hij uit wat een interventie verpleegkundige doet en waarom hij zijn werk zo gaaf vindt.
Ambitie
Eigenlijk wilde Luis arts worden. Op 7-jarige leeftijd verhuisde hij van de Dominicaanse Republiek naar Aruba.
Zijn ouders gaven hem een duidelijke boodschap mee: doe je best om later iets ‘groots’ te worden zodat je je familie kan helpen.
Luis kreeg zijn ambitie van huis uit mee en is het advies van zijn ouders nooit vergeten.
‘Uit mijn beroepentest kwam iets in de astronomie of in de geneeskunde’
Astronomie of geneeskunde
Uit de beroepentest op de MAVO kwam een baan in de astronomie of in de geneeskunde. Het laatste leek Luis praktischer. Maar waar te beginnen? Zijn oudere zus in Nederland bood hulp: “Kom hiernaartoe, dan zoeken we samen naar een geschikte startopleiding en dan kijk je daarna verder.”
‘Ik ben mijn zus nog steeds dankbaar voor haar advies’
Gegrepen door het hart
Het werd MBO Verpleegkunde aan het ROC in Rotterdam. Luis begon aan de 4-jarige opleiding en werd vanaf het begin gegrepen door het vak en de lesstof. Vooral de lessen over cardiologie en het hart vond hij super interessant. “Ondanks de taalbarrière begreep ik gelijk waar het over ging.”
Goed luisteren
Het Nederlands verstaan en spreken was lastig in het begin. “Ik ben heel perfectionistisch ingesteld. Daarom ging ik vaak achter in de klas zitten om te luisteren en te observeren, vooral hoe de anderen bepaalde woorden uitspraken.” Het hielp ook dat er veel vrouwelijke klasgenoten waren die hem graag wilden helpen.
‘Het MBO is praktisch en je leert er wat jouw sterke punten zijn’
Voordelen van het MBO
Luis heeft nooit spijt gehad van zijn studiekeuze. Hij vond zijn opleiding leuk en vooral praktisch. Zo leerde hij veel over contact maken met patiënten, iets wat hem prima ligt. “Ik kwam er tijdens mijn opleiding achter dat dit vak goed bij mijn sociale karakter past. Bij MBO Verpleegkunde leer je om echt naar de patiënt te kijken, niet alleen naar wat de medische apparatuur aangeeft.”
‘Tijdens mijn stage bij Cardiologie viel alles op z’n plek’
Stages
Zijn stagetijd in Suriname maakte een onuitwisbare indruk. Maar uiteindelijk viel alles op zijn plek tijdens zijn stage bij de afdeling Cardiologie in het Erasmus MC.
Daar ontdekte Luis zijn passie voor het belangrijkste orgaan in het lichaam: ons hart.
Hij keek met bewondering toe hoe er dagelijks mensenlevens werden gered en wist direct ‘hier wil ik later werken’.
Werk
Zijn toekomstdroom kwam uit. Sinds 2020 werkt Luis als interventie verpleegkundige op de Cardio Care Unit. Een dynamische baan waarin geen dag of nacht hetzelfde is. “Vooral de 24 uursdiensten zijn vaak hectisch; er kan van alles gebeuren en je moet constant schakelen en alert blijven. Vaak gaat het om patiënten die in levensgevaar zijn – bijvoorbeeld door een hartinfarct – en dan moet er met spoed geopereerd worden.
Als team moet je perfect op elkaar ingespeeld zijn.”
‘De patiënt is een mens, geen nummer’
Grapje of een praatje
Eén van de leukste dingen van zijn werk vindt Luis het contact met de patiënten. “Ik maak makkelijk en snel contact met mensen. Nerveuze patiënten probeer ik altijd af te leiden met een grapje of een praatje. Dat is ook iets dat ik geleerd heb tijdens mijn opleiding: de patiënt is een mens, geen nummer!”
Meer weten over Luis? Volg hem op TikTok, LinkedIn, Instagram en Facebook.
Meer mannen in de verpleging
Dat verpleegkunde een wat soft imago heeft vindt Luis onterecht. Hij wil graag laten zien dat zijn vak juist stoer is. “Als jongen denk je misschien dat werken in de verpleging alleen voor vrouwen is. Maar dat is allang niet meer zo! Kijk maar naar mijn beroep.
Tijdens een 24uursdienst worden mijn collega’s en ik ‘s nachts opgeroepen om mensenlevens te redden. Dat is hartstikke stoer adrenaline werk!”
‘Bij Fundashon Mariadal kun je je volop ontwikkelen’ - Paula Suriel
‘In de acute zorg is geen dag hetzelfde’
Gastblog door Paula Suriel,
verpleegkundige ICU
verpleegkundige ICU
PaulaA.Suriel
De 31-jarige verpleegkundige Paula Andrea Suriel zit niet graag stil.
Ze heeft een enorme passie voor haar beroep, volgde meerdere opleidingen en gaat enthousiast nieuwe uitdagingen aan.
In dit gastblog vertelt ze waarom haar hart bij de acute zorg ligt.
Bon dia, mijn naam is Paula Andrea Suriel (31). Ik woon op Bonaire en heb verschillende opleidingen in de zorg gedaan. Eerst ziekenverzorgende en verpleegkundige via de FM Academy, in 2022 de BAZ-opleiding (Basis Acute Zorg) via de Amstel Academie en nu ben ik bezig met het afronden van de vervolgopleiding ICU.
Fundashon Mariadal
Sinds 2010 heb ik de kans gehad om verschillende studies te volgen via Fundashon Mariadal. Ik werkte in de thuiszorg toen ik over de BAZ-opleiding hoorde. Dit leek mij een uitstekende kans om verder te groeien als verpleegkundige en een mooie uitdaging. Daarmee kon ik mijn vakkennis vergroten en iets gaan doen wat mij al langer trok: in de acute zorg werken.
‘De opleiding Basis Acute Zorg was een prima keuze’
Nieuwe dingen leren
Ik ben iemand die graag nieuwe dingen wil leren en houd ervan om professioneel te groeien. Van stilzitten word ik niet gelukkig, van andere mensen helpen wel. Ik heb een enorme passie voor mijn werk als verpleegkundige. Het is een beroep dat ik altijd al heb bewonderd.
‘Van stilzitten word ik niet gelukkig, van andere mensen helpen wel’
Amstel Academie
Sinds 2022 werk ik als student in de acute zorg. Mijn stages liep ik op de spoedeisende hulp en special care (ic-afdeling op Bonaire). Na het afronden van mijn opleiding tot BAZ-verpleegkundige ben ik direct doorgegaan met de vervolgopleiding ICU. Beide via de Amstel Academie, het opleidingsinstituut van het Amsterdam UMC.
Ik houd ervan dat elke werkdag nieuwe dingen met zich meebrengt. Op de acute afdeling is elke patiënt anders en geen dag hetzelfde.
‘Tijdens mijn stage in Aruba heb ik veel geleerd’
Stage in Aruba
Tijdens mijn studie kreeg ik de kans om twee maanden stage te lopen Horacio Oduber Hospital in Aruba. De stage richtte zich op hoog complexe beademingspatiënten. Heel interessant! Ik heb mijn kennis verrijkt, ervaringen gedeeld en mooie momenten als student beleefd. Het was een zeer productieve periode waarin ik veel geleerd heb.
De toekomst
Nu concentreer ik me op het afronden van mijn studie en bekijk ik welke mogelijkheden Fundashon Mariadal in de toekomst kan bieden.
Fundashon Mariadal is aanzienlijk gegroeid en heeft medewerkers de kans geboden om zich professioneel te ontwikkelen via verschillende cursussen/opleidingen.
‘De opties en kansen liggen er; het is aan ons om elke kans te grijpen die zich voordoet!’
Tips:
-Op www.werkenbijfundashonmariadal.nl kun je zien welke vacatures openstaan bij Fundashon Mariadal.
-Benieuwd naar de FM Academy? Bekijk https://youtu.be/e0ZKaCB77AA
‘Coschap in Tanzania: een onvergetelijke reis’ - Dagnery Pikerie
‘We moeten beseffen hoe goed wij het hebben’
Gastblog door Dagnery Pikerie,
basisarts, ANIOS Gynaecologie & Verloskunde
basisarts, ANIOS Gynaecologie & Verloskunde
DagneryPikerie
De 25-jarige Dagnery Pikerie – geboren en getogen op Curaçao – is pas afgestudeerd als arts. Ze studeerde Geneeskunde aan de Vrije Universiteit Amsterdam en volgde haar keuzecoschap (tropengeneeskunde) op een heel bijzondere plek: een ziekenhuis in een klein dorpje in Tanzania. Het werd een onvergetelijke ervaring.
In haar blog neemt Dagnery je mee op reis.
Verwachtingen
Twee maanden lang was ik in Haydom (een klein dorpje in Tanzania) voor een keuzecoschap tropengeneeskunde. Tanzania is een land in Oost-Afrika waar ongeveer 25% van de bevolking in armoede leeft. Voordat ik aan mijn reis naar Tanzania begon, keek ik met een vleugje onzekerheid vooruit naar wat me te wachten stond. Ik hoopte dat deze ervaring mijn blik als toekomstige dokter zou verbreden.
‘In Tanzania zijn de middelen beperkt. Ik leerde zelfs om mijn eigen echo-gel te maken’
Eenmaal aangekomen
Op mijn eerste dag kreeg ik een rondleiding in het ziekenhuis en stond ik met verbazing te kijken. Het contrast met Nederland was meteen groot. Het was er niet schoon en er hing een onaangename geur in de lucht, de kamers lagen vol patiënten, er lagen nog patiënten in de gangen, er waren primitieve infuuspalen, hele oude bedden etc.
Creatieve oplossingen…
In Tanzania zijn er beperkte middelen en ze maken het beste van de situatie. Ik heb gezien hoe er creatieve oplossingen gevonden werden om zorg te bieden aan patiënten. Zo heb ik zelfs geleerd hoe ik mijn eigen echo-gel moet maken.
…maar ook fouten
Maar ik heb aan de andere kant ook gezien dat het er erg slecht aan toe kan gaan. Ik heb verpleegkundigen hun nodige werk helaas niet zien uitvoeren. Patiënten die slechte zorg kregen terwijl het anders had gekund. Je ziet mensen overlijden die het in Nederland wellicht wel hadden gered. Je ziet fouten die voorkomen hadden kunnen worden. Als buitenstaander kan je hier weinig aan doen en in het begin is het erg lastig om dit te accepteren.’
‘De artsen werken 7 dagen per week’
De diagnose burn out? Vergeet het maar, dat kennen ze niet in Tanzania. Hoewel het er niet altijd op lijkt alsof ze er met hun hoofd en hart bij zijn, werken de artsen 7 dagen per week (al zijn de constante theepauzes heilig!). De Tanzaniaanse coassistenten kregen extreem veel verantwoordelijkheid vergeleken met coassistenten in Nederland.
Cultuur
Cultuur speelt een belangrijke rol in het vormgeven van de zorg. In Nederland heb je een individualistische cultuur met de nadruk op respect voor de autonomie (zelfstandigheid) van de patiënt. In Tanzania behandel je tot het laatste moment, een patiënt 99 jaar mag bijvoorbeeld nog naar de intensive care. Hoewel de intensive care daar helaas niet zoveel voorstelt als in Nederland.
‘Patiënten in Tanzania spreken de artsen niet tegen’
24/7 familie naast het bed
Wat erg mooi is, is de saamhorigheid binnen de Tanzaniaanse cultuur. In Tanzania krijg je geen eten van het ziekenhuis, maar zit er 24/7 een familielid naast het bed van de patiënt om ze te wassen en zelf gekookt eten te geven (als er tenminste geld is voor eten). Patiënten vinden alles best en klagen niet, omdat ze niet beter weten. Ze spreken de dokter niet tegen. Dit is anders dan in Nederland, waar iedereen van tevoren op Google heeft gekeken.
‘Er is veel saamhorigheid binnen de Tanzaniaanse cultuur’
Naar de lokale genezer
Wat ik ook veel zag is dat patiënten veel te laat professionele medische hulp zochten; door geldgebrek, lange reisafstanden en geen vervoer en omdat ze eerst naar de lokale genezer gaan.
‘Veel zieke mensen hebben geen geld voor professionele zorg’
De beschikbaarheid van middelen heeft invloed op de patiëntenzorg. Zo is er in het ziekenhuis in Haydom geen apparaat voor een MRI-scan en kan bijna niemand zich een CT-scan veroorloven.
Geen zorgverzekering
Mensen hebben vaak geen zorgverzekering en moeten alle zorg zelf betalen, al zijn de zorgkosten daar veel minder dan in Nederland. Een opname kost 4 euro per dag en een keizersnede 30 euro. Veel mensen kunnen dit alsnog niet betalen en worden dan in het ziekenhuis gehouden tot ze het betalen.
‘Verplicht het ziekenhuis blijven totdat de rekening betaald wordt’
Naar de patiënten toe
Tijdens outreach (gratis hulpverlening voor patiënten die zelf niet naar een ziekenhuis kunnen komen) reisden we met de verpleegkundigen in een busje van het ziekenhuis naar afgelegen dorpjes. Daar deden we o.a. de controles van zwangere moeders en de kindjes.
In Nederland zou je bij een controle een cardiotocogram (CTG) en een echo kunnen maken, daar gebruiken ze een houten zelfgemaakte ‘fetoscope’ om op de buik van de moeder te zetten en te luisteren. Ik moest bloeddruk meten bij de zwangere vrouwen met een meter die helemaal kapot was terwijl ik levend opgegeten werd door muggen.
‘De weegschaal voor de baby’s hangt aan een boom’
Wegen en vaccineren
De baby’s werden gewogen en gevaccineerd. Hoe ze gewogen worden is ook zeer bijzonder om mee te maken. De weegschaal wordt aan een boom gehangen, de moeders verpakken de baby in kitenge (stof) en hangen de baby’s aan de weegschaal aan de boom.
Mee-eten
Er werd na afloop van het ‘spreekuur’ van je verwacht dat je met de lokale lunch mee-eet. Het eten is heel simpel en wordt buiten bereid op een vuurtje. Niet per se lekker, maar het is respectloos om je bord niet leeg te eten.
‘Tijdens mijn weken chirurgie mocht ik erg veel handelingen zelf doen’
Chirurgie
Tijdens mijn weken chirurgie mocht ik erg veel handelingen zelf doen. Bijvoorbeeld een orchidectomie (testikels weghalen), een chest tube plaatsen, het gezicht van een 6-jarig kind hechten, incisies maken, veel hechten (billen, balzakken, buik) en een surgical debridement uitvoeren (dode huid wegsnijden).
Wondinfecties en complicaties
Hoewel de meeste patiënten aan multipele (meervoudige) antibiotica zitten als voorzorg, heb ik vele postoperatieve wondinfecties en complicaties gezien door de onhygiënische omstandigheden.
Gynaecologie
Tijdens mijn weken gynaecologie merkte ik echt een contrast met de Nederlandse zorg. In Nederland heb je meteen een klacht te pakken als er snel een episiotomie (een knip) tijdens de bevalling wordt gezet, zonder eerst goed met de patiënt te overleggen. In Tanzania werd het gedaan zonder maar iets aan de vrouw te vragen.
‘Een knip zetten tijdens de bevalling gebeurt in Tanzania zonder overleg met de vrouw’
Levensdoel
Vrouwen hebben niet eens de optie tot pijnstilling. Vrouwen zien bevallingen en kinderen krijgen als hun doel in het leven en iets dat gewoon moet gebeuren. De meeste mannen zijn niet bij de bevalling. Vrouwen krijgen vaak meer dan 5 kinderen en beginnen al vanaf een jonge leeftijd. In deze cultuur ben je als zorgverlener blij als je een vrouw weer het ziekenhuis uit stuurt zonder een keizersnede litteken en met een gezond kind dat geen extra zorg thuis nodig heeft.
‘Nog geen kinderen op mijn leeftijd? “Pole sana for you” (wat jammer voor je)’
De artsen vroegen vaak aan de Nederlandse coassistenten of je getrouwd was en al kinderen had gezien onze leeftijden. Als je nee zei, dan werd er geantwoord met “pole sana for you” (wat jammer voor je).
Veel geleerd
Mijn tijd in Haydom is transformerend en een eye-opener geweest. De zorg in Nederland of op de eilanden kan zeker altijd beter, maar we moeten beseffen hoe goed wij het hebben.
Ik had geen betere afsluiting van mijn studententijd kunnen hebben dan deze ervaring. Ik heb veel geleerd van het meelopen in een compleet ander zorgsysteem en het leren werken met beperkte middelen. Ik denk dat elke geneeskundestudent minimaal een keer een ander zorgsysteem moet hebben meegemaakt, dan wat je gewend bent.
0%
And after…Kilimanjaro?
Na afloop van het coschap ben ik nog 2 weken gaan reizen in Tanzania, want Zanzibar en een safari kunnen natuurlijk niet ontbreken. Maar nu ik helemaal gewend ben aan de pole pole lifestyle (alles kan langzaam), sla ik de Kilimanjaro beklimmen even over.
Nu is het tijd om te genieten en uit te rusten voor de mooie uitdagingen die mij te wachten staan vanaf september als recent afgestudeerde dokter!
Meer weten over Dagnery? Volg haar op Linkedin, Instagram en Facebook.
‘Werken als arts zonder witte jas’ - AMA
‘Medische series spelen zich altijd af in een ziekenhuis’
Thathianah Rodriguez
AMA
De gezondheidszorg is méér dan je bezighouden met het genezen van ziekte. Het voorkomen van ziekten (preventie) is minstens zo belangrijk. Dat stelt AMA, een netwerk van (bio) medici met een Caribisch Nederlandse achtergrond.
AMA reageert op een artikel eerder deze maand in de Volkskrant. Het artikel had als titel: ‘De studie geneeskunde is één grote reclamecampagne voor het ziekenhuis’. Hoe kan dat anders?
Lees de ervaringen van Caribische artsen, werkzaam in de jeugd- of de ouderenzorg en laat je inspireren.
Televisie
Er is zoveel méér dan de traditionele arts in een witte jas. Je kunt ook als schoolarts worden of kiezen voor de publieke gezondheidszorg. Denk maar aan de coronatijd en hoe belangrijk de vaccinaties waren.
Hoe komt het dat deze beroepen veel minder populair zijn onder geneeskundestudenten? Het beeld is eenzijdig, zegt jeugdarts Thathianah Rodriguez: ‘Ook bijvoorbeeld medische televisieseries spelen zich allemaal af binnen het ziekenhuis.’
Korte stage
Naomi Juliana, AMA-bestuurslid noemt nog een reden: ‘Het coschap (of de stage) sociale geneeskunde duurt veel korter dan andere curatieve coschappen binnen het ziekenhuis of zelfs korter dan de wetenschappelijke stage. Ook de praktische blootstelling aan de werkomgeving is relatief kort, soms maar acht dagen.’
Kortom, als student word je veel minder gewezen op dit soort vakken.
‘Ik liep mee in een verpleeghuis en was verkocht’
Verdieping
Shanly Rideaux, specialist ouderengeneeskunde, vertelt over haar keuze: ‘Ik ben van huis uit internist. Om die opleiding compleet te maken, ben ik gaan meelopen in het verpleeghuis. Ja, en toen was ik verkocht. De langere begeleiding in de thuissituatie in plaats van het ziekenhuis en de tijd te nemen om je echt te verdiepen in je cliënt, dat deed het voor mij.’
‘Tot op de dag van vandaag heel blij met mijn keuze’
Best of both worlds
Ro-Anne Trinidad koos voor het vak van jeugdarts en regelde haar keuzecoschap in de Jeugdgezondheidszorg (JGZ) zelf.
Ze legt uit dat het een combinatie is van het medische (preventie door o.a. medische screening) en het sociale (ondersteuning leef- en leeromgeving van het kind): ‘The best of both worlds! Ik ben tot de dag van vandaag heel blij met mijn keuze.’
‘Er komt een andere generatie dokters aan’
Nieuwe generatie
Jennifer Roseval-Splinter is arts maatschappij en gezondheid met als profiel Jeugd. Gelukkig, zegt ze, zijn de tijden veranderd. Ze wijst op de campagnes ‘Niet alle dokters dragen een witte jas’ en #artsenvoorhetleven. Er komt een andere generatie dokters aan. ‘Het is goed als aankomende studenten geneeskunde op tijd nadenken over deze keuzemogelijkheden, er kan zoveel meer.’
‘De opleiding Verloskunde is leuk én pittig’ - Kimberly Scott
‘Door de stages leer je het vak pas echt kennen’
Interview met Kimberly Scott,
verloskundige
verloskundige
KimberlyScott
De Arubaanse Kimberly Scott (29) werkt als verloskundige bij drie praktijken, in Den Haag en in Rotterdam. Ze is blij dat ze voor dit beroep gekozen heeft: ‘Het is bijzonder om vrouwen tijdens hun zwangerschap en de bevalling te mogen begeleiden. Je bouwt echt een vertrouwensband met elkaar op’.
Kimberly deelt in twee blogs haar ervaringen:
Blog 1 (hieronder) gaat over haar – leuke én pittige – HBO-opleiding Verloskunde aan de Academie Verloskunde Maastricht (AVM) van Zuyd Hogeschool.
In blog 2 legt ze uit wat haar baan inhoudt en waarom ze er zoveel voldoening uit haalt. Lees blog 2 hier.
Studiekeuze
Na de HAVO koos Kimberly eerst voor de PABO (IPA) op Aruba. Na een tijdje kwam ze erachter dat ze liever de medische kant op wilde. Maar als wat? Ze zocht online naar opleidingen in de zorg en kwam uit bij Verloskunde. Een opleiding die in verschillende steden in Nederland wordt gegeven.
‘Na een jaartje PABO kwam ik erachter dat ik liever de medische kant op wilde’
Toegelaten tot Verloskunde
Ze dook online in studieprogramma’s en toelatingseisen en koos uiteindelijk voor de AVM in Maastricht. In 2014 – toen Kimberly zich aanmeldde – bestond de toelatingsprocedure uit het maken van een toets, het mondeling toelichten van je motivatie en loting. Ze vloog ervoor naar Nederland. Na een paar spannende weken kwam het verlossende woord: toegelaten!
Probleemgestuurd onderwijs (PGO)
Eenmaal in Maastricht moest ze even wennen aan een andere onderwijsstijl dan ze gewend was: het probleemgestuurd onderwijs. In het PGO leer je voor een groot deel zelfstandig. Je komt twee keer per week samen met een groep medestudenten om de leerstof te bespreken. Het PGO wordt ook wel interactief studeren genoemd.
‘Het PGO was even wennen maar na een tijdje ging het prima’
Belangrijke skills
Tijdens de opleiding leerde Kimberly allerlei skills die onmisbaar zijn voor een verloskundige: zelfstandig werken, flexibel en sociaal zijn, snel handelen. Ook leerde ze omgaan met verantwoordelijkheid, iets waar ze dagelijks in haar werk mee te maken heeft.
‘Als verloskundige ben jij verantwoordelijk voor de juiste zorg voor moeder en kind’
Stagelopen in Friesland
Ze vond haar opleiding leuk en interessant maar ook behoorlijk pittig. De opleiding duur 4 jaar en bestaat voor 50% uit stagelopen bij verloskundepraktijken en ziekenhuizen door heel Nederland. Zo moest Kimberly voor een van haar stages helemaal naar Friesland terwijl ze in Maastricht woonde. Van het zuidelijkste puntje van Nederland naar het hoge noorden. Toch is ze achteraf blij met de praktijkervaring. Juist door de stages leer je het vak echt kennen.
‘De stages zijn belangrijk, je leert verloskunde vooral in de praktijk’
Van Maastricht naar Den Haag
Maastricht beviel goed als studiestad. Toch kreeg Kimberly na een paar jaar last van de afstand. Nu woont en werk ze met veel plezier in Den Haag. Familie en vrienden dichterbij en genoeg uitdaging in haar werk bij drie verschillende verloskundepraktijken.
‘Maastricht is leuk maar wel ver weg van alles en iedereen’
- Wil jij weten of je geschikt bent om verloskundige te worden? Doe dan deze test!
- Voor de opleiding Verloskunde geldt sinds een aantal jaren een numerus fixus met een uitgebreide selectieprocedure.
- Naast de gebruikelijke kosten zoals collegegeld, kamerhuur, boodschappen enz. moet je bij deze opleiding rekening houden met extra kosten. De stageplekken liggen verspreid door Nederland en je moet zelf voor vervoer en een logeerplek zorgen.
- Een rijbewijs en auto zijn onmisbaar voor een verloskundige. Houd daar rekening mee.
Wil je meer weten over Kimberly en haar werk? Volg haar op LinkedIn, Facebook en Instagram
‘Als verloskundige moet je snel kunnen schakelen’ - Kimberly Scott
‘Ik kan echt een boost krijgen van een 24 uursdienst’
Interview met Kimberly Scott,
verloskundige
verloskundige
KimberlyScott
De Arubaanse Kimberly Scott (29) werkt als verloskundige bij drie praktijken, in Den Haag en in Rotterdam. Haar werkdagen zijn afwisselend en vaak onvoorspelbaar. Zeker tijdens een 24 uursdienst waarin van alles kan gebeuren; een bevalling die eerder begint dan verwacht bijvoorbeeld. Dan moet je snel kunnen schakelen.
Kimberly deelt in twee blogs haar ervaringen:
Blog 1 gaat over haar – leuke én pittige – HBO-opleiding Verloskunde aan de Academie Verloskunde Maastricht (AVM) van Zuyd Hogeschool. Blog 1 lees je hier.
In blog 2 (hieronder) legt ze uit wat haar baan inhoudt en waarom ze er zoveel voldoening uit haalt.
Iedere geboorte is bijzonder
Kimberly heeft veel ervaring als verloskundige en heeft al heel wat baby’s geboren zien worden. Toch vindt ze iedere geboorte nog steeds bijzonder. ‘Omdat ik er vanaf het begin tot het einde bij betrokken ben ontstaat er vaak een hechte band met mijn cliënten. Soms voelt het bijna alsof ik er een neefje of nichtje bij krijg.’
‘Soms voelt het bijna alsof ik er een neefje of nichtje bij krijg’
Afwisselend werk
In de eerstelijns verloskundige zorg (zwangerschappen met een laag risico) begeleidt Kimberly haar cliënten vanaf het begin van de zwangerschap tot en met de bevalling en de kraamperiode. ‘Ik doe de zwangerschapscontroles – groeit het kindje naar wens, klopt het hartje luid en duidelijk, hoe is de bloeddruk van de moeder, enz.
Ik ondersteun bij de bevalling – zowel bij de cliënt thuis als poliklinisch in het ziekenhuis. En ik doe de controles van moeder en kind in de kraamperiode.’
Geen 9 tot 5 baan
Als verloskundige werk je op onregelmatige tijden, het is beslist geen 9 tot 5 baan. Daar moet je wel tegen kunnen. Kimberly vindt die afwisseling juist leuk: ‘Geen dag is hetzelfde. Zeker als je 24 uursdienst hebt, dan moet jij alles afhandelen wat er in dat tijdvak gebeurt.’
‘Geen dag is hetzelfde in mijn baan, leuk juist!’
Onvoorspelbaar
De 24 uursdienst begint om 9 uur ’s ochtends en gaat door tot de volgende ochtend. ‘Wat er in die 24 uur gaat gebeuren is vaak lastig te voorspellen. Stel, je bent bezig met visites rijden en er komt een telefoontje dat er een bevalling begint. Dan moet je je planning omgooien en er zo snel mogelijk naartoe.’
‘Als verloskundige moet je de juiste beslissing op het juiste moment durven nemen’
Prioriteiten
Prioriteiten stellen is een vast onderdeel van haar werk. ‘Soms moet je heel snel schakelen en belangrijke beslissingen nemen. Daar moet je je verantwoordelijkheid in durven nemen.’
Uitdaging
Kimberly doet ook spreekuren, overdag en ’s avonds. Die zijn beter te plannen en voor te bereiden. Toch vindt ze de 24 uursdiensten nét iets leuker. ‘Ik hou van de uitdaging, het geeft me echt een boost als ik ’s morgens thuis kom en alles weer gelukt is!’
‘Mijn werkdagen zijn vaak hectisch maar geven ook veel voldoening’
Voldoening
Haar werk geeft veel voldoening, hoe hectisch het soms ook is. ‘Het voelt nog steeds speciaal om vrouwen bij zo’n ingrijpende levensgebeurtenis te mogen begeleiden.’
Kimberly’s tips voor aankomende (Verloskunde) studenten:
- Probeer een eerlijk beeld te krijgen over een bepaald beroep. Past het echt bij jou? Ben je bereid om er hard voor te werken? Connect met mensen die ‘jouw’ beroep al uitoefenen.
- Verloskunde is een prachtig vak waarin niet alleen kennis belangrijk is. Je moet ook bepaalde eigenschappen hebben om een goede verloskundige te worden. In mijn andere blog vertel ik daar meer over.
- Wil jij weten of je geschikt bent om verloskundige te worden? Doe dan deze test!
- Wil je meer weten over Kimberly en haar werk? Volg haar op LinkedIn, Facebook en Instagram
‘Caribische scholieren hebben recht op goede studievoorlichting’ - Sheeney Magdalena
‘Ik hoop jongeren hiermee te inspireren en te empoweren’
Gastblog door Sheeney Magdalena,
student Geneeskunde
student Geneeskunde
SheeneyMagdalena
De Curaçaose Sheeney Magdalena kwam in 2019 naar Nederland om Geneeskunde te studeren aan de Vrije Universiteit in Amsterdam. Ze zit inmiddels in haar 4e jaar en het studeren en leven in bruisend Amsterdam bevalt haar prima.
Ze weet nog goed hoe lastig het was om studievoorlichting te vinden als je op de eilanden woont. Ze wist wat ze wilde studeren: Geneeskunde. Maar waar en hoe pak je dat aan?
Vier jaar later vloog Sheeney samen met Judith van Fraeijenhove van de VU naar Curaçao, Bonaire en Aruba om aan middelbare scholieren voorlichting te geven over de geneeskundeopleiding aan de VU.
Ze schreef er een gepassioneerd blog over.
Mijn passie voor studievoorlichting: Een Nieuw Hoofdstuk
Als geneeskundestudent aan de Vrije Universiteit (VU) Amsterdam, geboren en opgegroeid op het prachtige Curaçao, kreeg ik de unieke kans om mijn passie voor studievoorlichting waar te maken. Samen met Judith van Fraeijenhove – communicatiemedewerker en studievoorlichter bij de VU – mocht ik een bijzondere studievoorlichtingscampagne opzetten op Curaçao, Aruba en Bonaire. Deze ervaring gaf mij de kans om iets terug te geven aan de gemeenschap waar ik uit voortkom.
‘Fijn om iets terug te kunnen geven aan de gemeenschap’
Behoefte aan gestructureerde studievoorlichting
In mijn tienerjaren op Curaçao had ik een vurig verlangen: ik wilde Geneeskunde studeren en dokter worden.
Al snel kwam ik erachter dat de informatie over studiekeuzes en loopbaanmogelijkheden beperkt was.
In die tijd was er geen gestructureerde studievoorlichting beschikbaar, en ik besefte dat veel van mijn leeftijdsgenoten worstelden met dezelfde uitdagingen.
‘Veel van mijn leeftijdsgenoten worstelden met dezelfde uitdagingen’
Geneeskunde aan de VU
Toen ik uiteindelijk de stap zette om Geneeskunde aan de VU te studeren, wist ik dat ik anderen wilde helpen om hun eigen weg te vinden in de medische wereld.
Samenwerking
De kans om in samenwerking met de VU deze gestructureerde vorm van studievoorlichting op te zetten, voelde voor mij als een mijlpaal. De samenwerking bood de mogelijkheid om een diepgaand en informatief programma te ontwikkelen. Hiermee konden we de scholieren een breed scala aan onderwerpen binnen de geneeskunde presenteren.
‘De workshops gaven een voorproefje van het leven als geneeskundestudent’
Workshops
De steun en expertise van de VU was onbetaalbaar. Daardoor konden wij naar de eilanden gaan en ter plekke workshops organiseren die de scholieren een voorproefje gaven van het leven als geneeskundestudent.
0%
Enthousiaste scholieren
Het hoogtepunt van de studievoorlichting was het persoonlijke contact met de scholieren. Ze waren stuk voor stuk enthousiast en vol vragen over de studie Geneeskunde en de mogelijke carrièrepaden daarna. Het was hartverwarmend om te zien hoe geïnteresseerd ze waren en hoe graag ze meer wilden weten over hun droom om arts te worden.
‘Het enthousiasme van de scholieren was hartverwarmend’
Twijfels en onzekerheden
Tijdens de vragenrondes zag ik mijn jongere zelf in hen, herinnerde ik me de twijfels en onzekerheden die ik zelf had en begreep ik dat gestructureerde studievoorlichting onmisbaar is om hen te ondersteunen in hun studiekeuzeproces.
Rolmodel
Ik hoop dat ze in mij een rolmodel hebben gezien en de overtuiging hebben gekregen dat ze hun dromen kunnen najagen, ongeacht hun achtergrond.
‘Ik zag mijn jongere zelf terug in de scholieren. Vol vragen en twijfels…’
Hoe verder?
Het succes van de studievoorlichting en de positieve reacties van de scholieren hebben ons geïnspireerd om door te gaan en de studievoorlichting voort te zetten. Samen met de VU hebben we plannen om de campagne uit te breiden en nog meer scholieren te bereiken op de eilanden, inclusief de bovenwindse eilanden Saba, St. Eustatius en St. Maarten.
‘We willen ook de scholieren op Saba, Statia en St. Maarten bereiken’
Persoonlijke mentorprogramma’s
We willen workshops organiseren, persoonlijke mentorprogramma’s ontwikkelen en de scholieren de kans bieden om stages te ervaren. We geloven dat door middel van gestructureerde studievoorlichting we jongeren kunnen helpen hun passie te ontdekken en hen de begeleiding kunnen bieden die ze nodig hebben om hun dromen waar te maken.
‘Samen naar een nieuwe generatie van getalenteerde en gedreven artsen’
Dankbaar
Het opzetten van de studievoorlichting op Curaçao, Aruba en Bonaire is een mijlpaal geweest in mijn leven. Het heeft me geholpen te groeien als geneeskundestudent en als persoon. Ik ben dankbaar voor de samenwerking met Judith van Fraeijenhove, de VU en de betrokkenheid van de scholieren.
Het is mijn wens dat deze campagne jongeren inspireert, empowered en hen de tools geeft om weloverwogen keuzes te maken voor hun toekomstige carrières in de medische wereld. Samen kunnen we een nieuwe generatie van getalenteerde en gedreven artsen voortbrengen.
Meer over dit onderwerp en Sheeney?
- Opleiding Geneeskunde onder de aandacht bij Caribische scholieren.
- Sheeney schrijft regelmatig gastblogs voor UCC waarin zij over haar studie en het studentenleven in Nederland vertelt. Lees hier haar blog over haar minor en over het Honours Programma
- Volg Sheeney op haar socials: LinkedIn, Facebook en Instagram
‘Verpleegkunde was een logische keuze voor mij’ - Jayrón Heemstadt
‘Er zal altijd behoefte zijn aan zorg’
Interview met Jayrón Heemstadt,
student HBO-V en medewerker wijkzorg
student HBO-V en medewerker wijkzorg
JayrónHeemstadt
De 25-jarige Arubaanse Jayrón Heemstadt heeft een druk leven. Hij is bezig met afstuderen – HBO- Verpleegkunde aan de Hogeschool van Amsterdam -, werkt in de wijkzorg en heeft daarnaast samen met zijn vriendin een eigen bedrijf, JayOhm Designs.
Jayrón hielp als klein jongetje op Aruba al graag de mensen om hem heen. Het verbaasde dan ook niemand dat hij na de MAVO en HAVO naar Nederland vertrok om verpleegkunde te gaan studeren.
Waarom de Hogeschool van Amsterdam?
‘De HvA kende ik al een beetje via vrienden en kennissen. Ik heb aan hen informatie gevraagd en online gekeken. Amsterdam was een makkelijke keuze, dat vond ik altijd al een leuke stad, ik hou van de drukte.’
‘Als kind hielp ik al graag de mensen om mij heen’
En waarom verpleegkunde? Niet de meest voor de hand liggende keuze voor een man…
‘Het klinkt misschien cliché, maar van jongs af aan had ik een passie voor mensen helpen. Mijn blinde oom hielp ik altijd in huis en op straat. Het verzorgen zat er bij mij al vroeg in. En je ziet steeds meer mannen in de verpleging, gelukkig maar!’
In de wijkzorg ga je naar de mensen toe om ze te verplegen. Hoe ziet jouw werkdag eruit?
‘Eerst neem ik op kantoor de planning door met mijn collega’s. Dan maak ik een rondje op de fiets langs mijn cliënten (patiënten die thuis verpleegd worden). Ik help bijvoorbeeld met douchen, verzorg wonden en deel medicijnen uit. En ik probeer altijd even een praatje te maken.’
‘In de wijkzorg krijg je veel waardering voor je werk’
Wat vind je leuk aan werken in de wijkzorg?
‘Dat mensen zo dankbaar zijn als je langskomt. Sommige cliënten hebben geen familie of vrienden meer en dan ben jij de enige persoon die ze zien op een dag. Je krijgt enorm veel waardering voor dit werk.’
‘Studie kiezen? Een goede voorbereiding
is het halve werk!
is het halve werk!
Zou je ooit terug willen naar je geboorte-eiland Aruba?
‘Als er gunstige carrièremogelijkheden zijn, ook financieel gezien, zou ik het wel overwegen. Teruggaan naar ‘huis’ lijkt me leuk, maar het moet wel haalbaar zijn.’
Voorlopig is Jayrón helemaal op zijn plek in Amsterdam. Hij sluit ons interview af met een paar goede tips voor toekomstige studenten:
- Bereid je echt goed voor! Zoek uit welke organisaties je kunnen helpen. Kom je uit Aruba en ga je in Amsterdam of omgeving studeren? Neem dan contact op met het AHA-Opvang Comité.
- Stap naar de decaan voor advies.
- Zoek online informatie op de websites van hogescholen of universiteiten in Nederland.
- Bezoek virtuele open dagen. Echt, een goede voorbereiding is het halve werk.
- Last but not least: werken in de zorg is interessant, leuk en dankbaar. En baankansen genoeg want behoefte aan zorg is er altijd.
‘De medische wereld trok mij altijd al aan’ - Ruiz Herrenberg
‘Mens en Techniek biedt the best of both worlds’
Gastblog door Ruiz Herrenberg,
student Mens en Techniek en bestuurslid DCA
student Mens en Techniek en bestuurslid DCA
RuizHerrenberg
Bon dia, ik ben Ruiz Herrenberg (22) en ik zit nu in mijn derde jaar van de studie Mens en Techniek met als specialisatie Gezondheidszorg Technologie op de Hogeschool Rotterdam. Naast mijn studie heb ik een bestuursfunctie als secretaris van de Dutch Caribbean Association Rotterdam (DCA), een actieve studentenvereniging voor Caribische studenten.
In deze blog vertel ik over mijn studie en waarom ik ervoor gekozen heb.
Roots
Ik ben geboren in Amerika en opgegroeid in Nederland en Suriname, maar ik heb ook 3 jaar op Bonaire en 3 jaar op Curaçao gewoond. Ik ben opgegroeid in Nederland, Suriname, Bonaire en Curaçao! Ik heb kunnen genieten van de warmte van zowel Suriname als de eilanden die ik allemaal mijn thuis kan noemen.
‘Fysiotherapie was toch niet de juiste
keuze voor mij’
keuze voor mij’
Eerste studiekeuze
Na het behalen van mijn middelbareschooldiploma heb ik een jaar Fysiotherapie gestudeerd aan de Hogeschool Utrecht omdat ik altijd al sportfysiotherapeut wilde worden. Tijdens dit eerste studiejaar verdiepte ik mezelf beter in mijn toekomstplannen en kwam ik erachter dat Fysiotherapie niet de juiste keuze was voor mij.
De medische wereld heeft mij altijd aangetrokken en ik was vastberaden om in deze wereld te blijven. Innovatie en techniek spreken mij ook heel erg aan, dus ben ik me gaan oriënteren op studies in die richting.
‘Mens en Techniek is een moderne en praktijkgerichte studie’
Mens en Techniek
Het werd Mens en Techniek, een studie die mij the best of both worlds biedt. Deze HBO-studie is in verschillende Nederlandse steden te vinden, maar ik koos voor Rotterdam omdat de meerderheid van mijn vrienden er wonen. Het is voor mij belangrijk om mijn sociale leven te kunnen combineren met mijn studie.
‘Ik koos voor Rotterdam zodat ik mijn sociale leven kon combineren met mijn studie’
Projectgroepen
De studie is modern en nog in ontwikkeling. Je wordt echt opgeleid door middel van beroepsbekwaamheid en praktijkgerichte vraagstukken. Met een combinatie van vakken, zoals: elektrotechniek, anatomie, gezondheidsrecht en biologie. Gedurende de studie werk je vooral in projectgroepen, waarbij je beroepsproducten moet opleveren die nauw aansluiten bij de huidige situatie en praktijk.
Stage Erasmus MC
Ik doe op dit moment mijn derdejaars stage op de afdeling Neurowetenschappen in het Erasmus Medisch Centrum. Mijn stageopdracht is het opstellen van een adviesrapport over het ontwikkelen van een nieuw diagnoseapparaat voor hersen- en longpatiënten. Volgend jaar ga ik de minor Beyond Borders volgen en een half jaar in het buitenland studeren.
‘Als afgestudeerd zorgingenieur kun je
veel kanten op’
veel kanten op’
Zorgingenieur
Als je de studie Mens en Techniek hebt afgerond heb je de titel zorgingenieur en kun je aan de slag in het ziekenhuis als medisch technicus of binnen een bedrijf als adviseur. De kansen en richtingen waar je op kan gaan met deze studie zijn heel divers. Je kan je specialiseren tot interventietechnicus of een masterstudie als Gezondheidswetenschappen of Biomedical Technology and Biology aan de universiteit volgen.
Toekomstplannen
Op dit moment ben ik me nog aan het oriënteren
op de verschillende mogelijkheden, maar na het behalen van mijn bachelor denk ik toch de master Health Care Management aan de Erasmus Universiteit te gaan volgen.
‘Je studententijd is een nieuwe fase waarin je jezelf beter leert kennen’
TIPS VAN RUIZ:
- Verandering is normaal. Aan het begin van je studententijd begint een nieuwe fase en ontwikkeling van jezelf. Je leert jezelf kennen, waardoor jouw toekomstvisie ook verandert. Laat je in deze mooie periode leiden door jouw interesses en probeer niet te veel beïnvloed te raken door de verwachtingen van de buitenwereld. Het kiezen van een studie is een spannend moment in je leven en het hoeft niet in een keer raak te zijn.
- Ga (online) proefstuderen, volg (online) open dagen en probeer in gesprek te gaan met studenten. Hierdoor kan je een beter beeld krijgen van de studie en jouw mogelijkheden. Check hiervoor de websites van de hogescholen.
DCA
DCA is een studentenvereniging voor iedereen die affiniteit met of interesse heeft in de eilanden van het Caribisch Koninkrijk. Als secretaris werk ik nauw samen met de andere bestuursleden, zorg ik voor de notulen en structuur van alle documenten en houd ik mij bezig met interne en externe communicatie van DCA, zoals het versturen van verschillende mails naar onze leden en het reageren op vragen en verzoeken die gedaan worden door zowel leden als bedrijven. Door in een vereniging als DCA – die zich inzet voor de sociale en professionele ontwikkeling van de studenten – te zitten heb ik de kans gekregen om een bijdrage te leveren aan de Community en de eilanden. Ook heeft het mij de kans gegeven om waardevolle ervaringen en leermomenten mee te maken en connecties te maken die mij zeker vooruit gaan helpen in mijn dagelijkse- en professionele omgeving.
‘Een buitenlandstage raad ik iedereen aan’ - Anouk van den Berg
‘Tijdens de bevallingen pufte ik heel hard mee’
Gastblog door Anouk van den Berg,
masterstudent Geneeskunde/coassistent
masterstudent Geneeskunde/coassistent
AnoukvandenBerg
De 25-jarige Anouk van den Berg – geboren en getogen op Curaçao – is druk bezig met haar master Geneeskunde aan de Universiteit Leiden. Begin 2023 liep ze 8 weken stage in Suriname voor haar coschap gynaecologie en obstetrie (verloskunde).
In dit blog blikt Anouk terug op deze bijzondere en leerzame ervaring.
Warm gevoel
Als ik denk aan mijn tijd in Suriname krijg ik er een warm gevoel van. Ik heb in totaal 10 weken in Paramaribo vertoefd, en het voelde voor mij al heel snel als een tweede thuis.
De mensen zijn zo warm en ze hebben zoveel levenslust. Naar mijn gevoel meer dan de mensen op Curaçao. En dit zeg ik als een Yu di Kòrsou, dus dat betekent wat.
‘Paramaribo voelde al snel als een tweede thuis’
In het ziekenhuis
Mijn stage begon op 23 januari in het Diakonessenhuis, het ziekenhuis in Paramaribo. En wat vond ik het spannend! Ik was voordat de stage begon al langsgegaan bij het Diakonessenhuis.
Mijn pas werd aangemaakt en ik kreeg een rondleiding en uitleg over de indeling van de stage: eerst drie weken op de afdeling gynaecologie en obstetrie, daarna drie weken op de verloskamers en vervolgens de laatste twee weken op de polikliniek.
‘Stagelopen bij gynaecologie, in de verloskamers en op de polikliniek’
Op de afdeling gynaecologie en obstetrie
Op deze afdeling was het onze taak als coassistent om alle postnatale controles te doen: een kort gesprek over hoe het ging met moeder en kind en een volledig lichamelijk onderzoek van beiden voordat ze naar huis mochten.
Daarnaast was het de bedoeling dat we in de derde week van onze stage visites liepen voor de helft van de opgenomen patiënten. Tijdens de visite evalueren de artsen samen met de verpleegkundigen de patiënten die in het ziekenhuis liggen. Er wordt dan bijvoorbeeld gevraagd hoe het met de patiënt gaat, wat de laatste klachten zijn, wat de laatst bekende labwaarden zijn en of de medicijnen moeten worden aangepast.
Werk aan de winkel
Op basis van die informatie werd een beleid bepaald. Dit kon van alles zijn. Als het goed ging met de patiënt dan kon het zo simpel zijn als ‘beleid: vandaag ontslag en naar huis’. Echter, als het nog niet goed ging met de patiënt, dan was er werk aan de winkel. Dit kon dan onder andere bestaan uit (opnieuw) lichamelijk onderzoeken, medicatie ophogen of afbouwen of opnieuw bloedprikken, om dan weer op basis van de bloedwaarden het beleid aan te passen.
‘Als coassistent draai je gewoon mee op de afdeling’
Taken
Kortom, als de zalen en kamers op de afdeling vol lagen, had je als coassistent al snel veel werk. Afhankelijk van de arts die mij begeleidde kreeg ik dan bepaalde taken.
Dit kon zeer uiteenlopen maar bestond voornamelijk uit het lab (na)bellen, lichamelijk onderzoek verrichten, ontslagbrieven schrijven en de klachten van patiënten die net waren opgenomen volledig in kaart te brengen.
‘Heel leuk en inspannend om zelf bevallingen te mogen begeleiden!’
Op de verloskamers
Daarna was het tijd om naar de verloskamers te gaan. Hier bevielen de zwangeren en was het de taak van de coassistent om de verloskundigen te helpen waar mogelijk. Als je bij een paar bevallingen de verloskundige had geassisteerd, mocht je ook zelf bevallingen begeleiden, uiteraard onder toeziend oog van de verloskundige.
Rood van het meepuffen
Dit vond ik heel leuk en heel inspannend! Nadat ik mijn eerste bevalling had begeleid, zei de verloskundige tegen mij: ‘Anouk, je bent helemaal rood!’, waarop ik antwoordde: ‘Dat komt door het meepuffen!’.
Op de polikliniek
Als je helemaal uitgepuft bent van de verloskamers dan ben je klaar voor de twee weken stage op de polikliniek. Sommige coassistenten kiezen ervoor om een van deze twee weken door te brengen op een medische post in het binnenland. Ik heb hier uiteindelijk niet voor gekozen in verband met de drukte op de polikliniek. Het is de bedoeling dat je hier de nieuwe patiënten in kaart brengt en de patiënten ziet die zijn doorgestuurd door de huisarts en diezelfde dag nog gezien moeten worden.
‘Ik heb een ontzettende leuke tijd gehad in Suriname!’
Waardering
Al met al heb ik een ontzettend leuke tijd gehad in Suriname. Als coassistent in het Diakonessenhuis had ik heel erg het gevoel dat mijn inzet en hulp gewaardeerd werd. Dat maakte het zo ontzettend leuk: het gevoel dat je echt mensen aan het helpen bent.
Buitenlandstage: altijd doen!
Mijn advies voor alle (geneeskunde)studenten: volg stages in het buitenland! Je maakt zoveel nieuwe vrienden, kennissen en collega’s. Je leert een nieuwe cultuur kennen, woorden en zinnen in een nieuwe taal, een nieuwe omgeving.
De ervaringen die je opdoet neemt niemand je ooit meer af. De herinneringen gaan je bijblijven voor het leven.
Anouk is vaste gastblogger op UCC. Lees ook haar andere blogs: Coschappen Nederland, Toelating Geneeskunde Leiden en Welkom in Leiden.
Voordat Anouk met haar stage begon verkende ze eerst – samen met haar moeder – het mooie Surinaamse binnenland. Lees hieronder hun avonturen!
Mijn stage begon op maandag 23 januari. Ik had de twee weken voordat mijn stage begon vakantie en had besloten om met mijn moeder samen alvast naar Suriname te vliegen. Onder het mom van ‘dan kunnen we de boel daar samen verkennen’. En dat hebben we zeker gedaan!
Het hoogtepunt van onze tijd samen was onze trip naar het binnenland. We verbleven daar in een ‘nature resort’ genaamd ‘Anaula’. Hier werd alles voor ons geregeld, van het eten tot het programma was alles tot in de puntjes verzorgd. We zijn drie dagen in dit resort gebleven en in die tijd hebben we ontzettend veel leuke dingen gedaan. Om daar te komen moesten we met de bus zo’n drie uur vanuit Paramaribo richting Atjoni. Hier namen we een bootje, ook wel korjaal genoemd, en voeren we in zo’n 50 minuten over de Suriname rivier naar Anaula.
De eerste dag hebben we gezwommen bij de Ferulassi stroomversnelling in de Suriname rivier en in de avond hebben we een boottocht gemaakt op zoek naar kaaimannen. Mijn moeder had er eentje gespot die er helaas heel snel vandoor was.
De tweede dag hebben we aan het eind van de ochtend een dorpswandeling gemaakt naar een van de dorpen in de jungle genaamd ‘Nieuw Aurora’. Later op de dag hebben we een wandeling gemaakt door de jungle. Hier kregen we van onze gids allemaal tips en tricks aangeleerd, voor als we ooit zouden verdwalen in de jungle. Tijdens deze wandeling kwamen we veel meer dieren tegen dan de avond ervoor, waaronder tamme aapjes! Na het avondeten werd er een cultureel dansoptreden opgevoerd door de mensen die verderop in het dorp ‘Nieuw Aurora’ woonden.
Op de laatste dag konden we vooral lekker ontspannen aan het zwembad. En natuurlijk heb ik de aapjes in het bos weer opgezocht om afscheid te nemen.