Van druktemaker naar wetenschappelijk onderzoeker
Gastblog door Raisa Rudge,
wetenschappelijk onderzoeker
wetenschappelijk onderzoeker
Raisa Rudge
Op school zat ze nooit stil, vergat ze vaak haar huiswerk en was ze snel afgeleid. Bovendien kletste ze iedereen de oren van het hoofd. Toch bereikte de 30-jarige Arubaanse Raisa Rudge al op jonge leeftijd een academische mijlpaal: een PhD in Fysische Chemie waarvoor ze zelfs in Australië terechtkwam. In een serie van 3 blogs vertelt ze haar inspirerende verhaal dat begint op een Amsterdamse basisschool. Dit is blog 1.
Tijdens mijn PhD deed ik onderzoek naar de chemie en natuurkunde achter het mondgevoel
Brisbane, Australië
Tijdens het schrijven van deze blog, ben ik net een paar dagen 30 (shock!) en woon ik inmiddels al twee jaar in Brisbane, Australië dankzij een uitwisseling als onderdeel van mijn promotieonderzoek (PhD) aan de Wageningen University. Tijdens mijn PhD heb ik onderzoek heb gedaan naar de chemie en natuurkunde achter mondgevoel oftewel het gevoel in de mond tijdens het eten.
Hoe een druk en altijd afgeleid meisje dat op Colegio Arubano zelden oplette aan een PhD in Fysische Chemie komt?
Als ik het kan… kunnen jullie het ook!
Dat hoop ik in deze driedelige blog aan jullie te vertellen, om aan te tonen dat er niet per se een ‘juiste’ manier, persoonlijkheid, achtergrond of studierichting bestaat om jouw academische en carrière doelen te bereiken. Als ik het kan… kunnen jullie het ook!
Verveeld of vervelend?
Als kind op de basisschool in Amsterdam zou men mij op twee manieren kunnen omschrijven: ‘vervelend’ of ‘verveeld’. De werkelijkheid ligt waarschijnlijk in het midden.
Al kan ik me niet bewust herinneren dat ik me verveelde. Mijn taken waren altijd af en ik had daarna nog genoeg tijd over om op mijn stoel te wiebelen en andere kindjes lastig te vallen.
Daarom leek het de schoolleiding, na lang aandringen van mijn ouders, een goed idee om mij van groep 1 (eerste kleuterklas) over te plaatsen naar groep 3 (eerste klas) en dus groep 2 over te laten slaan. De rest van mijn basisschoolperiode bleef een combinatie van ‘vervelend’ en ‘verveeld’ gedrag en gelukkig ook de hoogste cijfers van de klas.
Van Amsterdam naar Aruba
Aan het einde van de basisschool ben ik verhuisd naar Aruba waar ik verder ging op de Commandeur Pieter Boerschool — nu Scol Basico Xander Bogaerts, genoemd naar de Arubaanse honkballer Xander Bogaerts waarmee ik destijds op school zat.
Op Aruba bleek ik een nog grotere voorsprong te hebben op de rest van de klas mede vanwege het feit dat ik de Nederlandse taal goed beheerste en zowel Papiamento als Caribisch Engels ook vrij snel oppikte. Dat zorgde helaas voor meer vervelend/verveeld gedrag. Mijn goede resultaten op school — en inmiddels ook iets beter gedrag — werden beloond met een plekje op het VWO op Colegio San Nicolas, nu Colegio Nigel Matthew.
Scheikunde vond ik fantastisch!
Co Co Co Colegio!
Eenmaal op Colegio voelde ik mij een stuk beter op mijn plek, omringd door andere HAVO en VWO scholieren. Waar ik mijn hele leven gewend was de beste van de klas te zijn, had ik nu moeite met wiskunde en natuurkunde. Scheikunde vond ik fantastisch en mijn scheikunde docente, Goeloe, was dan ook snel mijn favoriet.
In de eerste twee weken van het schooljaar had ik wel een agenda, maar die werd eerder gebruikt om te vullen met lieve ‘quotes’ van mijn klasgenoten dan voor het noteren van huiswerk. Dit had echter weinig invloed op mijn schoolresultaten en ik heb Colegio San Nicolas met een goed gevoel, veel vrienden, een goede reputatie en met ‘flying colors’ afgerond.
Di Pariba te Pabou
Destijds ging Colegio San Nicolas, pariba, maar tot VWO 3. Vanaf dat jaar mochten we van pariba elke ochtend onze weg zien te vinden naar Colegio Arubano, pabou, in Oranjestad. Ik woonde op Savaneta en werd soms met de auto gebracht of ik pakte de bus zoals het overgrote deel van de leerlingen deed.
De docenten moesten wennen aan dat kleine meisje met haar grote mond dat toch hoge cijfers haalde…
Op Colegio San Nicolas kende ik iedereen, dat is ook niet zo moeilijk met zo’n 250 leerlingen en ongeveer 30 docenten. Colegio Arubano (~ 1000 leerlingen) voelde sociaal als bijna helemaal opnieuw beginnen in VWO 4, maar gelukkig ging dat mij vrij goed af. De docenten hadden echter iets meer tijd nodig om te wennen aan dat kleine meisje met de grote mond dat toch hoge cijfers haalde….
Hoe dat mijn carrière als onderzoeker verder heeft beïnvloed en hoe ik uiteindelijk in Australië terechtkwam voor promotieonderzoek, lees je in mijn volgende blogs!
Wil je intussen meer van mij weten? Check mijn Insta:
https://www.instagram.com/raisnscience/
Voor het meer zakelijke netwerk zit ik ook op LinkedIn: